Polskie telefony

W Małym Roczniku Statystycznym Polski 2013, na stronach 638-639, jest informacja o rozwoju telefonii stacjonarnej i komórkowej w Polsce, w okresie od 1950 roku do dzisiaj. Urzędowo noszą one nazwy Telefoniczne łącza główne i Telefonia ruchoma.

Dane sprzed 1970 roku pomijam, zaczynając od 1970 roku, kiedy to w okresie gierkowskim zaczęto nieco inwestować w telefonizację kraju. Dane o telefonach komórkowych zaczynają się w tabeli niestety dopiero od 2000 roku (sam mam komórkę od bodaj 1994 roku), kiedy to na rynku było już blisko 7 mln telefonów. Od 2005 roku odnotowywany jest szybki spadek liczby telefonów stacjonarnych (w ciągu 7 lat prawie dwukrotny), których dzisiaj jest prawdopodobnie 10-krotnie mniej niż komórkowych. Tych ostatnich przypada już półtora na jednego obywatela kraju (54 mln). Można przewidywać, że telefonia stacjonarna będzie sukcesywnie zanikać, wypierana przez nowocześniejsze środki komunikacji. Warto na marginesie zauważyć, że np. w wielu rejonach Afryki, gdzie telefonów w ogóle przedtem nie było, tworzy się od razu sieci komórkowe, pomijając już przestarzałe i wymagające sporych inwestycji stacjonarne.

W szczęśliwie minionym ustroju telekomunikacja na potrzeby zwykłych ludzi była zaniedbywana - tłumaczyło się to wtedy niechęcią władzy do kontaktowania się ludzi między sobą. Na telefon czekało się wtedy średnio 10-15 lat, składając uprzednio podanie o przydział. Młodym ludziom może się to dziś wydać absurdalne, ale takie to były czasy. Stare, prymitywne aparaty (jak ten na zdjęciu), przez dziesiątki lat nie miały funkcji redial i usiłując się gdzieś dodzwonić, np. do przychodni lekarskiej czy urzędu, kręciło się do upadłego obrotową tarczą, wykręcając za każdym razem pełny numer.

Uwaga: Przebieg krzywych na wykresie jest zdeformowany przez różnej wielkości przedziały czasowe - 10-letnie, 5-letnie, 3-letnie i roczne.

Aktualizacja: dane za 2013 rok.

http://www.stat.gov.pl/gus/5840_11290_PLK_HTML.htm